Diyemedim Şiiri - Hasan Turgut

Bir gidiş gittiki, hızlı ve ani.
Ardınsıra bakıp, ''dur'' diyemedim.
Dün suramdaydı da, şimdimi hani.
Al eline silahı, ''vur'' diyemedim.

Nasıl gidersen git, geriye dönme.
Yan, yakıl, kavrulda, sakın ha sönme.
Daha giremezsin, deli gönlüme.
Mutlu, yeni yuva, ''kur'' diyemedim

Ne savaşlar gördü, ne katliamlar.
Her cenk meydanında, bir eserim var.
Sen git ardın sıra, beklemem ey yar
Yüreğim taştandır, ''sur'' diyemedim

O kadar güzeldin, anlatamadım
Ömrüne güzellik-ler, katamadım.
Hayalle avunup da, yatamadım
Yüzünde taşıyorsun, ''nur'' diyemedim

Öyle bir kapıyı, çarpışı vardı.
İçimi camların kırığı sardı.
Bu aşık kaç gece sevdadan yandı.
Islanmış yastığıma, ''sor'' diyemedim

Ne umutlar beslemiştim, oysa da.
Felek muradımı, yerde koysa da.
Sol tarafım, yıkık, ezik olsa da.
Bu gidişi hayra ''yor'' diyemedim.

Nasıl bir kaçıştı, anlayamadım.
Neydi gerçek yüzün, tanıyamadım
Derin yara idimde, kanayamadım.
Yüreğimde yangının, ''kor'' diyemedim.

Bu gidişe, sabreyledim, sonunda.
Sende devrildimse, kalktım on'unda.
Yasamım cenaze marşı, tonunda.
Sabrım ilmek ilmek, ''tor'' diyemedim

inanmak isterdim tüm sözlerine.
Ben bir ömür verdim, ela gözüne.
Son defa bakarak, masum yüzüne
Senden ayrılması, ''zor'' diyemedim.