Ayrılık hasretine, yalnızlık korkusunu,
Acıyan yaralarıma, dinmeyen gözyaşlarımı,
Hayatımdaki yokluğuna ve eksikliğini,
Ben sana, seni özlediğimi diyemedim.
İki dudağımın yalnızca alfabeyi öğrenirken kurduğu,
“baba bana top al” cümlelerinde kalan baba kelimesini,
Kulaklarımda baba diyen komşu çocukların çığlıklarını,
Ben sana değil, kendime dahi diyemedim “seni Özlediğimi.”
Bayramlarda çocuklar babalarının ellerini öperken,
Kenarda köşe de yaşlı gözlerle bakıp, içlenmeyi,
Gözyaşlarımı taştan mezarına akıtırken ki hüznümü,
Seni nasıl özlediğimi ve sana olan hasretimi diyemedim.
Yıllar geçmiş olsa da içinde hep kanayan yaramı,
Var olsaydın hayatımda olabilecek değişiklikleri,
Sana; bitmek bilmeyen, sınırsız özlemimi anlatmayı,
Kimseye değil, kendime bile “sensiz üşüdüğümü” diyemedim.
Hayat, yaşayanların yaşamlarına yön verirken,
Çocukluğum, gençliğim ve okul yıllarımdan beri,
Seninde benim kılavuzum olmanı ne çok istediğimi,
Ben sana değil, hiç kimseye diyemedim hissettiğim eksikliğini.
Gülfüz SARIÇAM
15 Kasım 2007
Kayıt Tarihi : 23.11.2007 16:23:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Hayat insanlara o kadar ağır yükler yüklüyor ki, bazı şeylerin değerini yıllar sonra hissedip anlıyorsunuz. 10 aylık küçücük bebekken Rahmetli Babamı kaybetmişim. Onun eksikliği hissettirmedi ailem. belki de kendimi ona alıştırdım. ama yalan; baba diyenleri duyduğumda, el ele tutuşmuş baba kız gördüğüm de, çaresiz kaldığım bütün zamanlarımda 'aslında ona ne kadar çok ihtiyacım olduğunu, ne kadar özlediğimi düşünür ağlarım.' belki de yeni yeni cesaretimi toplayıp bu şiiri kaleme almışımdır. bilemem...
Var olsaydın hayatımda olabilecek değişiklikleri,
Sana; bitmek bilmeyen, sınırsız özlemimi anlatmayı,
Kimseye değil, kendime bile “sensiz üşüdüğümü” diyemedim,,,
daha nasıl anlatılırkı özlem.tam puan kalemin susmasın.
TÜM YORUMLAR (1)