Diyemedim Şiiri - Mehmet Özbilen

Senelerce yüzünü görmedim.,
Sesini hiç duymadım.
Seneler sonra bir akşam
Bir telefon senin sesin.
Biliyorum gözlerle başlamıştı,
Gözlerde bitti sevgimiz.
Bunca seneden sonra,
O güzel yüzünü görmesem bile,
O güzel sesini duymak,
Seni sesinde yeniden bulmak
Bana en güzel hediye.
Dünyaları verseler,
Bu kadar mutlu olamazdım.
Senelerce yokluğunda,
Uzak kentlerin,
Issız, fırtınalı gecelerinde,
Usumdan sana şiiirler yazdım.
Gecelerce boyunca düşlerim oldun.
Bazen rüyalarıma girdin habersizce.
Bir resmin bile yoktu, avunduğum.
Çok uzaklarda bile olsan,
Yokluğunda bile seni unutamadım.
seneler sonra sesini duyduğum an,
Ben buyum duyemedim,
Boğazımda düğümlendi sözcüklerim.
senelerce seni sensiz yaşadım.
Sevgileden yarım kalan rüyalarımda,
Şöyle bir düşündüm,
Geçen zamanı anılarımdan.
Bir baktım ki
sesin çok uzaklarda.
Cesaretimi toplayıp seneler evvel,
Nasıl seni seviyorum diyemediysem
Yine de bir zamanlar,
Seni çok sevdim diyemedim.