Diyemedim Şiiri - Meryem Keskin

Niyaz ettim durdum, sabaha kadar,
Seven var mı seni, sevdiğim kadar.
Zor olan ne varki, yokluğun kadar,
Yüreğim kurudu, çöl diyemedim.
Tutuldu dillerim, gel diyemedim.

Sırattan incedir, aşkın yolları,
Sar desem saramaz, yârin kolları.
Rabbime ilettim, bütün bunları,
Allah’a emanet, ol diyemedim.
Tutuldu dillerim, gel diyemedim.

Oturdum kaldım, çeşme başına,
Suları karıştı, gözüm yaşına.
Derdimi anlattım, dilek taşına,
Otur baş ucuma, kal diyemedim.
Tutuldu dillerim, gel diyemedim.

Seninle ahdimiz, vardı ezelden,
Dönmeyi bilmedin, gittiğin elden.
Ahvalini sordum, yedi yad elden,
Ömrüm senin olsun, al diyemedim.
Tutuldu dillerim, gel diyemedim.

İstemem bu dünya, malını sensiz,
Hiç haber vermeden, gittin nedensiz.
Öldürdü ruhumu, gömdün kefensiz,
Sende ettiğini, bul diyemedim.
Tutuldu dillerim, gel diyemedim.

Dest-i-nazım kalbim, aşktan yoruldu,
Yüreğime hasret, mührü vuruldu.
Vefasız yârime, eller sarıldı
Kurusun bağında, gül diyemedim.
Tutuldu dillerim, gel diyemedim.

…….Meryem Keskin……
…….24.11.2024………
……Muhammes………