Diyemedim Şiiri - Ömer Yüce

DİYEMEDİM...

Dostum,
mektup yazmış,
sayfalarca.

Her satırında,
hasretle yoğrulmuş
eza,zulüm,sitem var.
...
Bahsediyor,
eskilerden.

Sıladan,
memleketten.

Özlemden
özlemekten.
...
Sanki bilmez gibi halimi,
“Yeter artık çık gel”
diyor.
...

Bir an,
Duygulandım.

Düşündüm oraları.

Öptüm,
kokladım,
sardım,
sarmaladım
hasretimdeki anıları.
...

Anamı,
babamı,
kardeşlerimi,
çocukluğumu
Eski evimizi.

Üzerimize yıkılan duvarları.

...

Gözlerim doldu.

Devam edemedim.

İki satır yazıp;

“Güzel dostum,

Artık çok geç.
Ben gurbetle “hısım” olmuşum.

Ev,
ocak,
yurt,yuva kurmuşum.

İstesemde
gelemem.
...

Oralar sana,
Sen Allah’a emanet.

Bir daha,
görüşür müyüz
bilmiyorum,
sen yine de
hakkını helal et....”

diyemedim...

Öyüce