Diyemedim! Şiiri - Necla Arpa Gülaçar

DİYEMEDİM!

Eminim fazla geldim Ben bu dünyaya
Oysa kırık kalpli biri idim
Koşarken düşmüş idim
Un ufaktı tüm hayellerim
Ne bir sevdiceğim oldu
Ne de özlem ile bekleyenim
Acılarımı gizledim tebessüm ile...
Ne dostum oldu
Ne de yarenim
Çok oldu sahte sevenim
Ben ise sadece batan güneşi sevdim
Yağmurlarla yürümeyi
Rüzgâr ile birlikte ıslık çalmayı
Yıldızların arasında raks etmeyi.

Yalnızdım...
Ama kimseye Diyemedim...
Her yerde fazlaydım işte...
Kitaplar limanım
Kalem dert ortağım
Oysa herkes gibi
Bende bir kalp taşıyordum
Sevilmek istiyordum
Hatırlanmak avuçlarımın arasında sıcak avuçlar...

Fazlaydım işte
Etimle, kemiğimle hayallerimle...
Ve sabrımla söz söyleme sanatımla
Fazlaydım diyemedim...
Zahiren eksiktim aslında
Bunun için kifayetsiz şartlara razı eder oldum gönlümü.
Anladım ki eksiklik
Zahirde değil
Enfüslerde imiş
Anladım amma diyedim...
Geçti bitti ömür sermayem
Harcattım kendimi
Bir aklı ziyana
Meğer esaret akılda imiş diyemedim...
Ölüm treni yaklaşırken,
Buğulu gözlerimde
Sılamın resmi durur
Bir çan sesi ezan sesine karışır
Ötelere uzanır düşüncelerim Vaktin bittiğini Diyemedim...

Necla Arpa Gülaçar