Diyemedim Şiiri - Yüksel Bey

Gönlümle hasbıhal ettik dün gece
Ezelden dertliymiş, dur diyemedim.
Anlattıkça yandı dil hece, hece
Üzüldüm benim de, var diyemedim.

Bir hayli dertleştik saatler boyu
Güneşi doğurduk, soldurduk ayı
Eştikçe depreşti değişti huyu
Soluma sarılıp, yar diyemedim.

Yıllarca gayyada saklanmış kalmış
Bir kuru selama mihmandar olmuş
Yükü çok ağırmış bükülmüş kalmış
Canda ki cananı, gör diyemedim.

Zahirde başkaymış, batında başka
Edeple adapla kul olmuş meşke
Bilmez ki oturmuş en yüksek köşke
Yerin nerde diye, sor diyemedim.

Şiir ırmağından toprağa dolmuş
Hasret çöllerinde yaprağı solmuş
Bin sual içinde ah edip kalmış
Vuslatın yolları, kor diyemedim.

Daha kaç yaz, kaç kış sürer cefası
Kaç mevsim sonradan gelir sefası
Bendedir bilirim derdi, şifası
Umudu yıkıp da zor diyemedim.

Yaşam nasıl dedi solmazmış gibi
Sanki kendisi de gülmezmiş gibi
Sustum yine öyle bilmezmiş gibi
Kundağım, kefenim dar diyemedim.

Yüksel Bey