Diyemedim Şiiri - Ayhan Şenkulak

Dışarı rüzgar ve koyu karanlık
Bir yandan can sıkıntısı
Gözüm saatte ellerim tetikte
Bir çıksa güneş vurup düşüreceğim yere
Karanlığa alışmışken gözlerim
Çıkıp geliyor sabaha karşı
Akşama da habersiz gidiyor
Can sıkıyor harap ediyor
Sessizliğe gömülüyor gönlüm
Kaderdenmidir nedir böyle geçiyor ömrüm
Hep tomurcuk kaldım açmadım açamadım
Nerede bir hüzün olsa ben aldım
Yaralarım azdı derinleşti
Bir ilaç bulup süremedim
Acıdan yandım kavruldum kimselere diyemedim