“Yazamıyorum” diyerek her oturuşumda, bir ucundan kendimi yakalayıp döktüm satırlara. İnce ince kum taneleri gibi sayfaya yayıldım, nefes alıp verişlerin rüzgarında savruldum satırdan satıra. Kah büyüdüm, kah küçüldüm. Ağladığım oldu, en az güldüğüm kadar. Kimi zaman öfkemi döktüm, kimi zaman sevincimi. Kimi zaman da, kendimden başka bir hayali. Ben; aynı senin gibi hayal, aynı senin gibi insan, aynı senin gibi yürek… Ben; aynı senin gibiyim. Özlediklerimle, beklediklerimle ve nefret ettiklerimle. Yaşanılan bir geçmiş, geride kalan kocaman anılar, yoğrulmuş ve yorulmuş bir yaşamla. Bazen benim anlatıp da senin anlayamadıkların, bazen anlatmaya bile gerek duymadığım hüzünlerim ve gözyaşlarımla. Geriye kalanı; senin sevinçlerin, hüzünlerin, yakarışların, hasretlerin, pişmanlıkların. Geriye kalan, sen. En sonda kalan, hayat.
Sol yanımdan bahsetmeyeceğim sana, sağ yanımdan akıp gidene ağıt yakmayacağım. Senin deyiminle kader, benim deyimimle sınav. Kim öldü, kim yaşadı, kim cevapladı soruları? Sol yanım, sağ yanıma karşı isyanda. Yaşamla ölüm gibi, kahkahayla gözyaşı gibi, sen ve ben gibi. Benim isyanım, sana. Benim isyanım, yollara. Benim isyanım, zamana. Senin isyanın, geç kalınmışlıklarına. Senin isyanın, tüm hayata.
Yohdur anun yanında bir kılca i'tibârum
İnsâf hoşdur ey ışk ancak meni zebûn et
Ha böyle mihnet ile geçsün mi rûzigârum
