Diyarbekir II Şiiri - İzzettin Coşkun

Kaç şiirdir görüşemiyoruz
Kaç zamandır sevişmeden kayboluyorsun
Hatırlıyor musun ey sevgili yanım...
Dizlerimde haylaz dokunuşların vardı
Seni en çok rüzgarlarıma nakşettim
Ne de çok yakışıyordum ikinize
Bir yanım Diyarbekir
Sen ise geriye kalanım...

Vakitsizdi bitişimiz
Diyarbekire erkenden bir mahpusluk iner
Kaç şehir, kaç bahar tazelendi
Semaverde yontulmuş çay yalnızlığı
Ve bende büyüyen yaşam soğukluğu
Biliyor musun ey sevgili yanım
Yokluğunun bir adı bile yok
Heybemde sana sayıklanan tümcelerim
Evet uçurumların bir manası olmalı
İntihari duygular dökülüyorken dudaklardan
Ve sen hala uzanmazken gecelerime
Afaroz edilmiş bir sevdadan geçtim
Yetimkarane bırakılmış hecelerime
Yokluğunun uğultusudur yakama yapışıkalan
Yani anlayacağın,
Allah vermiş şairin belasını
Seninle sınanmak ne zormuş ey sevgili yanım
Hiç değilse aynı Diyarbekirimiz olabilsin
Aynı gökyüzü olmasa da
Bir aynılığımız olabilsin

Zaten çok seven çok yanılırmış
Keşke bilseydin ey sevgili yanım
Ey aynı Diyarbekirli yanım
Bakıyorum da ne kadar yanılmışım
En çok ta ben yanılmışım
Sevmenin çokluğuna düşenler hep yanarmış
Ve anladım ki
cehennemi çok severler yaratmış