Diyarbekir Şiiri - İzzettin Coşkun

Oysa hiçbir ateist,
Hiçbir burjuva
ölüme bir kılıf uyduramıyor
Ben sana böylesine ölürken
Ben sana ölesiye düşkünken.

Diyarbakır tüten nefesine
Eşkıya özlemlerimle tutunsam
Deli dolu gözlerinden vurulsam
Tekrar tekrar senin olursam

Oysa Diyarbakır tanımaz bizi
Sen meçhul, ben firari
Kanun namına sevdalıyım surlarına
Bir teslim ol çağrısında buldum ihanetimi
Ve zindansı gözlerinden vurulmuşum

Biliyorum sevdayı da var eden
Bizleri Mecnun ettiren
İlk isyandan
İlk can kaybından
Ve Dicle'nin sularına ruh veren
Seni de Mezopotamya gibi güzel eyleyen
Bir Yaradan var....

Ben sende O'nu sevdim
Ben sende şükretmeyi
Ölümü, insanları
Ben sende en çok Diyarbakır'ı sevdim
Sonra tekrar tekrar
Diyarbakır'ı sevdim...

Bir sana bir de Diyarbakır'a ihanet etmedim
Ikinize de haddinden fazla bağlandım
İkinize de kar gütmeden sevdalandım
Acı çekmeden ahlandım
Newroz gibi alevlenen tenine şahlandım

Oysa Diyarbakır günahsızdı
Biz birbirimizden habersiz
İtiraf ediyorum, bütün suç benimdi.!
ve hiç olmadığı kadar aşka düştüm
Yani anlayacağın,
Sende kaybettim Diyarbakır'ımı...