Diyarbakır Zindanı Şiiri - Mehmet Çobanoğlu

Zifir karanlığın
En karanlık anında
İşgal edilen bedenimin
Her bir yerinde yığınla işkence yarası var

İnsafın olmadığı bu yerde
Koca bir tufandır geliyor üzerime
Kan deryasına dönen her gecemde
Kapitalizmin canavarlaşmışlığıdır hep hücremde
Aman Diyarbakır biraz dayan, sevdam boy veriyor

Özgürlüktür çırpınıyor içimde
Ölürsem de ben hiç gam yemem
Kendi ülkem olan bu topraklarda, zulmün pençesinde

İşkence o kadar önemli mi ki
Kan kusuyorum her bir gece
Kudurmuş itlerini saldırdılar üzerime
Varsın dişlerini geçirsinler bedenime
Ölümden öte ne ola ki, canım kurban olsun halklara

Ölümün böğründe
Bir diriliştir bir uyanıştır
Acılar saplanıyor yüreğime
Özgürlüğü kanla yunuyorum
Uykusuz gecelerde, ben beklerken devrimi dört gözle

Çürüyen ranzamda
Şafağı beklerken
Uykusuzluktan ağırlaşan kirpiklerimden
Oluşan örgü şişleriyle
Devrim örüyorum geleceğe, tüm yarınlara her gece

Bir girdap bir kasırgadır
Günlerdir hep içindeyim
Işıklarını özlediğim yıldızlardan uzak
İşkence görüyorum Amed zindanlarında
Her annenin ağıtları bende bir isyandır, ölürsem de gam yemem

01.08.2013 / İst