Diyarbakır Yangını Şiiri - Sedat Demirkaya

Adamın sırtında bir kelebek vardı.
Cehaletin gözleri dikilmiş bir noktaya,
Kurulmuş…kurulmuş…
Dönmüş zaten bi robota.

Ana,
Bacı, dost,
Arkadaş,
Hatta yavuklu…
Geç bi kalem.
Vatan' ı ne bilsin adem? O şimdi
Şartlanmış bir zavallı
O, bir lejyoner; karın tokluğuna satılmış.Çok yıldızlı bir badem.

Beyaz toz, gözde yemyeşil dolar
Bu kadar parayı kim saymış ağasına?
Bak şunun midesine, alın teriyle kaç lokma girmiş?

Melek, neşeyle fırladı.
Dersaneden çıkıyordu o saatte.
Ya
Ferhat.!
Ne olacak şimdi ümitleri?

Altmış kilo patlayıcıyla yandı Diyarbakır!
Ağıtlar zılgıtlar karıştı şimdi.

Bomba,
Dersanenin çıkış saatine ayarlıydı.
Beş dakika kalmış, eve dönecekti çocuklar
Babalar, kardeşler bekliyor bir kenarda.

Bir askeri servis göründü caddede
Tutuştu bombacının bi yerleri.
Telefona uzandı eli

Ferhaaaat!
Ferhaaaaaaaat!

pat, pat, pat!

Yanıyor Diyarbakır’ım.
Anamın yüreği yanıyor Doğudan Batıya.
Tüküreceğim öfkemi Kuzey Irak’a
Bi daha, bi daha