Diyarbakır Mırıldanmaları -VII-

- yedinci mırıltı -

Sanırdım ki şu anızları sallayan rüzgâr,
Ve saçları sur gibi siyah o yâr,
İşlediğim bunca günahtan,
Habersiz yaşarlar…

Sanki Lice’de kayalardan bir keklik
‘’ Sevgili, sevgili! ‘’ diye çağlar…

Sanki dudakları gizlemiş sözlerini,
‘’ Beklemişti de gelmedin ‘’ diye suçlar gibi…
Sonra sevip ağlar, sevmeyip yine de ağlar…

Yurdum ki sen; hep uzaklara vah ettin
Bilmez miyim sevgilim: Dicle’deydi vahdetin,
Sorma yine de sorma kimseciklere,
Çünkü sen aşka ve hürriyete ahd ettin…

Ey kentim, ey kendim!
Ey kendimden geçmişliğim!
Kendi derdim, kendi süreğenliğim,
Çağırma işte, ar geliyor sur’undan seslenmelerin,
Çağırıp durma! Adım kadar eminim,
Ölsem bile ağırlayacaktır bedenimi,
Göğsündeki medfun münevverlerin…