Diyarbakır Kokusu Şiiri - Aslıhan Tüylüoğlu

-suna için

I.
İşte yaz;
Nice zamandan sonra
Karşımda duruyorsun

İnce dudaklarından
Yorgun bir gülüş sızıyor.
Ansızın
Saçlarını varlığına alışkın
O eski meltemlerden biri okşuyor
Rüzgar kokunu savuruyor
Oysa sen artık Diyarbakır kokuyorsun…

II.
Şimdi bu deniz kızlarının ülkesinde
Gece.
Gözlerinde yarım bir ay doğuyor
Ay ışığı bedenine bir yara açarcasına vuruyor
Sen evine bir buket yapma gül daha
Almayı kuruyorsun.

Burada eskiden senin olan her şey
Sanki seni yadırgıyor
Sokakları denize açılmayan
O şehri soluyorsun
Aşka alışmamış
Dar yapılmış sokaklarda
Esip savrulurken
Özlemine bulaştığın
Diyarbakır kokuyorsun.

III.

Sonra
Öyle bir bakıyorsun
Gözlerinin elasında
Fırat Dicleye kavuşuyor
Oysa sen aşktan zaten kaçıyorsun
Yüreğinde eski bir aşkı bıçaklıyorsun

IV.
Geceleri kurak bir iklime uyanıyorsun
Uzaklarda
Esmer bir adamın rüyalarında
Kızıl bir gül gibi açıyorsun
Saçlarına kızıl “kan gülleri”
Burnuna, hiçbir acıyı yazmayan
Umursamaz bir okka takıyorsun

Sonra alay alay bakıyorsun
Bakışların körfeze kurulu kentlerin
Karşı ışıklı kıyılarını tutuklarken
İnce ince kan sızıyor tenine
Uzun bir ünlem gibi
Israrla atıyor kalbin
İsyan oluyorsun
Konuşunca
Sıcak kan gibi akıyor sözlerin
Şiveni ufalıyorsun
Diyarbakır kokuyorsun

V.

Diyarbakır kokuyorsun
Yüzüne, sıcaklardan sakınıp
Yaprak gölgeleri düşürdüğünde
Gözlerinde
Apansız, kısacık
Yanıp yanıp söndüğünde bir öfke
Doğduğun toprakları yadsıyorsun
Seni güneydoğunun yalnız gelini
Teninde tütsülenen taze baharat kokusu
Kan ile gülü yan yana koyuyorsun
Acıyla sevinç birbirine karışıyor
Sen Diyarbakır oluyorsun.