Diyarbakır Şiiri - Adem Çimli

Hatırlıyor musun
Çiçeklerimi ezmişti
Öfke yapraklı dalların
El kadar çocuktum 
Diyarbakır’da bir caddeydi hayatım 
Şarkılar otururdu kaldırımlarımda  
Gitar çalardı Ofis’te Fiskaya 

Satırlar parlardı sur altında 
Korku saplanırdı bağrıma
Ciğerim bir kedinin ağzında
Mavisi solmuş kimlikler bırakırdım
Arama noktalarında
Salya gibi uzar giderdi karanlık

Kimsenin hayatını sahiplenmedim aslında
Kendi sabahlarını aradılar
Bölünmüş uykularımda
Bitmiştim  
Devrik cümleler kuruyordum 
Suratımda yara izi gibi duruyordu sevda

Yirmi üç kış saklamıştım
Yeşil parkamın astarında 
Hamal denir mi sırtında düş taşıyana 
Duvar yıkılmaz mı sıvasına düşmansa

Kavrayamıyordum yokluğunu
Giderse ne yaparım diyordum 
Seni bir ip gibi çektiler 
Aklımın batısından doğusuna

Adın yoktu 
Çöptün içtiğim çayda 
Yolcun var diyorlardı bana