Diyalogya Şiiri - Kemal Değirmenci

- sırtını sokağın ucuna dönmüş, sıradan bir karşılaşma olmasını istemiyor gibiydi.
uzaktan dans eden vapurlara benziyordu. bir süre gitti - geldi iki sokak arasında
belli ki, mutluydu! ellerini üzerinde koyacak bir yer bile bulamıyordu. heyecanlıydı
ve beklemek, bu heyecanını daha da arttırıyordu.

(hayatımıza katılan her yeni insan, bir öncekinden daha mı heyecan vericidir) ?

saat bir türlü ilerlemek bilmiyordu. bir ayakkabı dükkanın vitrinini, boş gözlerle izlemeye başladı
(sanki, çaresizce beklediği fikrini ortadan kaldırmak istiyordu)
sonra, içeri girdi - çıktı, sonra başka bir dükkan ve sonra yine başka...
gözleri sürekli çalmasını beklediği telefondaydı.
acaba gelmeyecek miydi? aramak istedi bir an, endişeye kapılıp
sonra o cesareti kendinde bulamadı
aklındaki soru işaretleri, kendisine itiraf etmesi gereken bir durum varmış gibi
ilmiğinden çözüldü! aklı karma karışık ve dağınık bırakılmış bir otel odası gibiydi.

- titreyen ellerimi saklamaya çalışarak, sokağın ucuna doğru yürüdüm
gözlerimdeki kıvılcıma, farkında olmadan gözleri değerde, ikimiz birden alev alırız diye
gözlerimi usulca söndürdüm.

(bazen en yakın aşk, kaç insan ötemizdedir bilemeyiz!)

mutluydum; geldiğimi farketmesini sağlamak için, adını söyledim önce (biraz içimden ve ürkek oldu bu)
sonra daha yüksek bir ton buldum ve zeliha dedim
(içimde buzlu bir kadeh yere düştü sanki
o arkası bana dönük kadın, yüzünü çevirirken
(bütün saat tamircileri kendinden utansın dedim
çünkü zaman einstain 'ın dediği kadar göreceli)
ve bir adım attım, yüzü o an savrulan saçlarının arasından gözlerime doğmuştu
yanaklarından bir akşam güneşi yükseliyordu sanki
artık ikimizde birbirimize doğru yürüyorduk

elimi uzattım:
ve o an; gözleri ilişti satır aralarıma, iki bulut gibi çarpıştık!
o zırhını düşürdü yere, bense dedim ki; sanki daha önce bir kitabın herhangi bir sayfasında karşılaşmıştık?

yavaşça gözlerini kapadı, dans eden vapurlar geçiyordu kıyılarından, duyuyordum...

2015