Diyalektik Şiiri - Kılıç Keskin

DİYALEKTİK (Zıtların birliği)

Gerçek özgürlüğün resmini çizemesem de
Pır pır uçmak istiyor kalbim, bulutların üstünde.
Ne var ki; izin vermiyor töreler, kurallar, yasalar...
Çırpındıkça batıyorum, etrafım karanlık dört duvar.
Kaçıp kurtulmak isterken; riyadan, sahte yüzlerden...
Kopardığımı sanırken benliğimi zincirlerinden.

Kendi kurduğum hapishanenin;
Hem mahkumu hem gardiyanı olurum bazen.

Gerçek mutluluğun tanımını yapamasam da
Sevmek sevilmek isterim sıcak yuvamda
Büyük aileler; koşulsuz sevgi, saygı ve güvenden doğar
Hangi güç böyle bir birliği boğar?
Küçük fikir ayrılıkları olsa da zaman zaman
Kapılar, yollar ve köprüler açık olmalı her zaman.

Kendi kurduğum hanenin;
Hem reisi hem kedisi olurum bazen.

Tabiat ananın koynunda çiçekler açar rengarenk
Kimi baldıran olur öldürür; kimi şifa olur güldürür.
Arılar, kuşlar, böcekler ve dans eden kelebek
Kimi sokar öldürür; kimi bal verir petek petek.
Düşündürür insanı iyiyle kötü, güzelle çirkindeki ahenk!
Hak; bakmasını bilene gönül gözü ile gördürür.

Kendi diktiğim güllerin;
Hem dikeni hem goncası olurum bazen.

Bu dünyanın başını sonunu bilemesem de
Ne Alimler gördüm insanlık için başını yastığa koymayan!..
Ne zalimler gördüm asıp kesen taş taş üstünde koymayan!..
Ne felaketler, ne yıkımlar, ne savaşlar gördüm;
Ne güzellikler, ne sevgiler, ne büyük aşklar gördüm;
Ne Karunlar gördüm göçüp gittiler dünyaya doymayan!..

Dünya denen bu alemin:
Hem hancısı hem yolcusu olurum bazen

İnsanoğlu ne zaman öleceğini bilmese de
Bir gün öleceğini bilen tek canlıdır bu alemde!
Bu kavga, bu hırs, bu kin niçin o halde?
Sevmeli, sevilmeli, şükretmeli; dolmadan vade.

Ömür denen sahnenin;
Ne başını ne sonunu bilen yok ki zaten!..

22.02.2018
Kılıç KESKİN