Diyabetli Babama Şiiri - Gülten Karadeniz

Daha kırk yaşındayken bir gün,
Hastaneden gelince, bende şeker varmış dediğini,
Yüzüne anlamadan nasıl baktığımı,

14’ünde baharın bana şekeri anlatamadığını
Hiç unutamam baba,

Daha fark etmişken şekerin düştüğünde,
Tansiyonuna yorup sana yağda yumurta yaptığımı,
Yemeklerle doymayıp, Şerbete ekmek doğrayıp
Yediğine tanık olduğumu,
Şekerini yükseltip uykuya daldığını
Hiç unutamam baba

Yaşamı nasıl şakaya aldığını,
Şeker üreten bir fabrikatör olduğunu söylerken,
Nasıl uzun yıllar umduğunu,
Etin yağlısını, Pastanın kremalısını,
Düşünmeden tükettiğini seyrederken,
Nasıl bilinçsiz olduğumu,
Hiç unutamam baba-

Parmağındaki yarayı ciddiye almadığını,
Sigaranın tütününü acımadan bastığını,
Üstüne çorap giyip, bizlerden sakladığını,
Hiç unutamam baba-

Kendine yüzyıl pay biçerken,
O yeşil gözlerinle, o tertemiz yüzünle
Sana nasıl hayran olduğumu,
Yüzyılın yarısında o küçücük yaranın
Bedenini sardığını,
Hiç unutamam baba-

Sonunda kızın sağlıkçı oldu baba,
Diyabeti öğrendi, ancak sana yetişemedi
Yapamadıklarım için özür dilerim baba
Olsun sen demez miydin? Benden sonra tufan yok,
Ali gider, Veli gelir,

İşte her yıl 40 kişiye diyabet anlatırken,
Sen bir kez sahneye geliyorsun baba,
Seninle öğreniyor öğrencilerim diyabeti,
Seninle öğreniyor diyabetle ayak bakımının önemini,
Sen yerinde rahat uyu, artık insanlar öğreniyor,
Diyabetle sağlıklı yaşamanın önemini