Divriği garı'nda Şiiri - Hıdır Çam

Divriği garından bir tren kalkardı
Simsiyah dumanları içimi yakardı
Garın ötesinde demirden dağlar
Berisinde sessizce Çaltı Çayı akardı

Divriği garında bir tren kalkardı
Çocuksu aklımı sana takardı
Sen memur kızıydın, ben dağ çalısı
Ben, lojmanlara; lojmanlar, bana bakardı

Divriği garında bir tren kalkardı
Bulutlar köpürür, yıldırımlar çakardı
Sen, kısa eteğinle okuldan dönerken
Benim benden büyük düşlerim vardı

Divriği garında bir tren kalkardı
Üçüncü mevkiiydi emek kokardı
Lojmanın perdesi aralandığında
Gözlerim çocuktu, gözlerinden korkardı

Divriği garında bir tren kalkardı
Kondüktör amcalar, biletimi yoklardı
İki günde varırdım Haydarpaşa’ya
Gözlerim masmavi, paçalarım kardı

Sonrası ayrılıktı aylar, mevsimler
Koynumda gizlediğim silik resimler
Önde sen, sonda ben, ya ötekiler?
Zaman enkazında yitik isimler

Haydar paşa garında bir tren kalkardı
Doksan yedi istasyon, sana akardı
Meğer ki Çaltı’dan çok sular akmış
Babanın tayini Turhal’a çıkmış
Kara haber, demir dağlardan ağırdı
Divriği lal olmuş, lojmanlar sağırdı.

Şimdi bilmiyorum nerelerde, nasılsın
Zulamda yasaklı Kürd- ili bir fasılsın
Ah benim meçhulüm, yitik ilk aşkım
İnan ki değişen hiç bir şey yoktur
Ben hala dağ çalısı, sen de asilsin
Dilerim yaşamadan yaşlanmaktansa
Her aşk kendi sehpasında asılsın....