Divit Ucunda Şiiri - Hatice Arı

Ellerim kalem tutuyor ya hani,
Gözlerim arar arar da, bulamaz seni.
Kağıda kalem yazıyor ya o anı,
Yaşamak, ama divit ucunda, sevdayı;
Öyle acı, öyle acı ki...
Kollarım uzanır uzanır da,
Saramaz ya seni;
Bir umutsuzluk sarar benliğimi,
Bir efkar kaplar geceyi,
Ah, o geceler yok mu;
O, insafsız, cani?
En acı yanı,
Koparır seni benden.
Daha da keskin tarafı,
Koparır koparır da seni,
Ayıramaz sevdanı
Bedenden.
Öyle bir duygu ki,
Anlatılmaz;
Sözler anlamsız, kelimeler az.
Öyle temiz ki,
Katıksız, saf.
Dedim ya,
Öyle bir duygu ki,
Yaşanmadan olmaz.
Bir aydınlık, ışıksız;
Gözlerim görür görür de resmini,
Bakamaz ya sana,
Korkuyorum aslında,
Anlasana;
Resminden değil,
Yokluğundan da,
Korkuyorum; okyanuslarda,
Doğada, insanda,
Görüp de,
Korkuyorum,
Gene de tutamamaktan seni,
İki damla gözyaşında
Kaybetmekten kendimi.
Hep arardın ya,
En korkağını evrenin,
İşte karşında;
Aradığın korkak, benim!
Ey yasaklara inat,
Ayrılıklara ağıt yüreğim,
Ne korkarsın iki damla yaştan;
Sen okyanus değil misin?
Dalgalar siler süpürür de
Yüreğinin kıyılarını,
Divit ucunda aşklar,
Yazılır baştan..