Kalplerinde aşk işaretiyle doğar kimileri... Yeryüzüne gönül indiremez onlar... Hayatı ve insanları anlarlar,hayata ve insanlara merhamet duyarlar,ama hayatın ve onun içindeki insanların yaşadıkları gibi yaşamazlar.
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
Devamını Oku
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
Beni hissettiğinde yüreğim sızlayacak,
Bu heyecanla beni dünya alem duyacak.
Divane olduğumu unutma sakın bir an,
Bu gözler yollarını hep gözleyecektir inan.
Duygulu dizeler... Gerçekten seven yürek hep yol gözlüyor galiba hiç unutmuyor...
Tebrikler...
Mine TANK
Geçen günlerim heba bir gün oldu gülmedim,
Derdime derman sende neden hala bilmedin.
Yüreğim çok sızlıyor bunun çaresi sende
Ne zaman el uzatsam sırra kademsin bende.
Duygu yüklü bir şairden daha ne beklenir ki. Teşekkürler...........
MUTLULUK YANSIMALARI KUTLARIM ÜSTADIM SAYGILARIMLA RECEP ÖZCAN ÇALIŞKAN (MİMOZAMSIN)
Aşka dair hoş dizeler. Kutlarım.
Mesken olsun isterim ikimize şu dağlar,
Bilinmez bir haldeyim sesim çıkmadan ağlar.
Bağlanmışım sana ben vazgeçmiyorum senden,
Dönülmez yola girdim elimi çekmem senden,
ne güzel kurulmuş cümleler ne özenle seçilmişler yüreğinize hiç hazan yeli değmesin inş.
Güzelll olmuş saygılar
çığlıklarım su altında kaldılar
gözleri kör olmuşlarca duyulmuyorlar!,..
Gözler yollarda duygular şiirde...Tebrikler şaire bu anlamlı ve içten şiiri için...
Divane Oldum
Bu dünya neye yarar aşkımız olmayınca,
Kelepçelenmiş gibi sana dokunmayınca,
Efsane olur bir gün sana olan bu aşkım.
Yuva olur bir gün sevdamıza bu kalbim.
Mesken olsun isterim ikimize şu dağlar,
Bilinmez bir haldeyim sesim çıkmadan ağlar.
Bağlanmışım sana ben vazgeçmiyorum senden,
Dönülmez yola girdim elimi çekmem senden,
Bir kutsal mahrem gibi sorgulanmaz sevdalar,
Aşkı memnu değil bu bütün duygum aşikâr.
Aşikâr olmalı aşk saklanmamalı kimseden,
Sen alnıma yazıldın yaşamın ilk gününden.
Geçen günlerim heba bir gün oldu gülmedim,
Derdime derman sende neden hala bilmedin.
Yüreğim çok sızlıyor bunun çaresi sende
Ne zaman el uzatsam sırra kademsin bende.
Erişilmez gibi oldun bu ne kadar sürecek,
Bir bahtı kara oldum hep böylemi olacak.
Bir kerecik seninle yan yana gelebilsem,
Bütün gönlümdekini bir tek sana anlatsam.
Başımdaki bu sevda tünemiş kuş gibiyim,
Geçen zamandan beri aşkının esiriyim.
Zaman bende eriyor durduramadım bir an,
Her lahza sen yanımda hayalimdesin inan.
Belli değil mekânım avareyim peşinde,
Senin gittiğin yolda can veririm izinde.
Hep içimde sakladım aşkını bir sır gibi,
Bir gün elbet sen beni hissedeceksin gibi.
Beni hissettiğin an yüreğim sızlayacak,
Bu heyecanla beni dünya alem duyacak.
Divane olduğumu unutmayın hiçbir an,
Bu gözler yollarını hep gözleyecektir inan.
Şehmus Kartal
üstadım ;
aşkından ve sevdasından dolayı divane olan yüreğinizin sesi olan bu harika çalışmanızı beğenerek okudum.. kutlarım saygın kaleminizi...tam puan 10..akçaydan selam ve saygılarımla..ibrahim yılmaz.
tebrikler güzel şiirinize, yüreğiniz daim ols
Bu şiir ile ilgili 35 tane yorum bulunmakta