Divane Gönül Şiiri - Fahri Bulut

DİVANE GÖNÜL
Yalnızım, mutsuzum, selamı kestin,
Anlamadım niçin yel oldun estin,
Söyle cancağızım ne dedim küstün?
Sohbet arkadaşım, kadim dost derken,
Sende mi küs koydun divane gönül…

Küslük yakışmıyor, çok uzun sürdü,
Dost, düşman anladı kınadı, yerdi,
Suç bende affeyle us başa erdi,
Sohbet arkadaşım, kadim dost derken,
Sende mi küs koydun divane gönül…

Yalnızlık ölümden çok ağır geldi,
Ahlarım, oflarım sinemi deldi!
Akan gözyaşımı sam yeli sildi,
Sohbet arkadaşım, kadim dost derken,
Sende mi küs koydun divane gönül…

Kimlerle paylaşsam bilmem dertleri,
Yıkıp attırmıştık hani bentleri,
Çekme aramıza tekrar çitleri,
Sohbet arkadaşım, kadim dost derken,
Sende mi küs koydun divane gönül…

Limitsiz hoş gürün ne vakit bitti?
Huzurum bozuldu, uykum da yitti,
Yine tan ağardı horozlar öttü,
Sohbet arkadaşım, kadim dost derken,
Sende mi küs koydun divane gönül…

Rızazade, üzer efkarım, gamım,
Ha çıktı, çıkacak burnum da canım,
Sen olgunluk eyle, ben hala hamım,
Sohbet arkadaşım, kadim dost derken,
Sende mi küs koydun divane gönül…
9.05. 2020
Fahri Bulut Rızazade