Divane gönül Şiiri - Mustafa Yaralı

Gönül harareti canıma yetti,
Sevda keşi oldum meyhanelerden.
Ne kadeh boş kaldı, ne şarap bitti,
Leblerim kanmadı peymânelerden.

Gönül semasında hoş seda inler,
Derunum İlâhi musiki dinler,
Tevhide çağrılır insanlar, cinler,
Bir ulu davet var minarelerden.

Gönül bu çağrıyı duydu, anladı,
Girdim o Mabede korkum kalmadı,
Bülbülün gözyaşı güle damladı,
Gözler murat aldı şahanelerden.

Güzeller güzeli, sevgili Mevla,
Kalbime düşürdü bir yüce sevda,
Her ne yana baksam orada peyda,
Çekip aldı beni bigânelerden.

Gönül kapımızı bir gönül çaldı,
Gönül buya, gönül gönülde kaldı,
Aklımı, fikrimi başımdan aldı,
Farkımız kalmadı divanelerden.

Taklitte gezerken tahkike geldik,
Arayış sırrının zevkine erdik,
Al denildi aldık, ver dendi verdik,
Hamdolsun kurtulduk ava nelerden.

Yaralım; sararsa dertler dal budak,
Neyine endişe, neyine merak,
Gidip kör kuyuya seslen de bir bak,
Gör ne cevher çıkar viranelerden.

Mustafa Yaralı