14---divane gönül Şiiri - Yusuf Değirmen ...

Tutmuş iken,doğru yol, niçin saptın ki ondan
Sen beni karanlığa,ittin divane gönül
İlim bir mürşit iken neden vaz geçtin bundan
Kitap nurlu ışıktı, attın divane gönül

Hayatın her yönünü, kitaptan öğrenirdin
Okul sıralarında, yorulmak bilmez idin
Kitap elinden düşse,üzülür, gülmez idin
Peki niçin bıraktın? N(e) ettin divane gönül

Hangi diyara gitsen, acılar seni buldu
Umut fidanlarını, senin nefsin soldurdu
Aldatarak, bahtını ıstırapla doldurdu
Kör nefsinin peşininden gittin divane gönül

Senin tatlı canını, acılara satan o
O parlak geleceği karanlığa katan o
Kaç türlü uçurumdan, seni tutup atan o
Hep nefsinin sözünü. Tuttun divane gönül

Nasıl oldu da soldu, böyle bir gül koncası
Takılıp çekti seni,o felaket kancası
Ömür boyu ağlasan,yıllarca tutsan yası
Nafiledir çırpınmak.battın divane gönül

Kapılmışsın gidersin,bahtının rüzgarına
Bu günkü hayatından, yarar gelmez yarına
Selam bile vermezsin, sen eski dostlarına
Gururun ile kalktın yattın divane gönül

Cebinde varsa paran, onunla zevk’e daldın
Sonun kötü dür diyen dostlarını horladın
Aylar yıllar aç kaldın,köşe bucak saklandın
Her fırsatta sen bana çattın divane gönül

Senin gibi biriinden fayda ummaz bu vatan
Evladın var, ne çıkar,onlar senden şarlatan
Eski dostun o nefis, şimdi seni ağlatan
Bela oldun başıma yettin divane gönül

Sakal,bıyık karışmış,kemaline ermişsin
Hayatına hiç bir gün özen göstermemişsin
Cehalet denizinde sen yüzebilir misin
Bu deniz yutar seni, bittin divane gönül

dost kalemlerden

Uslanmadın bir türlü, pişmiş aşa su kattın
Feleğin sillesinden, her tür acıyı tattın
Fırtına olup estin, gelip çamura battın
Nedir çektiğim senden, kancayı taktın gönül...Zeybek hoca