Divane Gönlüm Şiiri - Bayram Ali Yusufoğlu

Baharları beklerken tükendi ömrün,
Rüzgârlarda savrulan yaprağa döndün,
Aşk, ihanet, entrika hepsini gördün,
Ne kışlar geçirdin be divane gönlüm.

Hasretler bitmedi, gelmedi vuslat,
Derdinin üstüne durmadan dert kat,
Bir kez olsun yüzüne gülmedi hayat,
Ne yıkımlar yaşadın be divane gönlüm.

Dalgasız deniz gibi durgun olmadın,
Doğru mu, değil mi hiç bana sormadın,
Köhne bir kayıktın deryalara yol aldın,
Ne fırtınalar atlattın be divane gönlüm.

Taşıdığın kederler hep boyunu aştı,
Gözyaşların sel oldu, nehirlere karıştı,
Yüreğin tarifsiz acılarla tanıştı,
Ne zehirler tattın be divane gönlüm.

Ömründe bir kere güneş doğmadı,
Dostların derdin ne diye sormadı,
Gideceğin yerin, yolun kalmadı,
Ne engeller aştın be divane gönlüm.

Derdini daima kalbine gömdün,
İçin kan ağlarken yalandan güldün,
Saman alevi misali parlayıp söndün,
Ne çileler çektin be divane gönlüm.

İnsan kaderinde olanı yaşar,
Gönülden gönüle ırmaklar coşar,
Kedi ulaşamadığı ciğere koşar,
Ne diyarlar dolaştın be divane gönlüm.