Bir fidandım,
Toprak yoluma çıktı, bana yer verdi;
Sırrımı ektim, ihanet etmedi;
Köklerim sarmaşık misali sardı, tek kelime etmedi;
Yapraklarımdan güneşi görmez, yağmuru bilmez oldu,
Bana sırtını dönmedi.
Bir gün geldi, bir yolcu sırtını gövdeme verdi;
Derdini döktü, sırrını bana verdi;
Aldı eline neyini, yüreğimi deldi,
Neyin sadası yüreğime işledi.
O üfledikçe neye, gönlüm oldu divane;
Yolcu durdukça yanımda, müptela oldum bu aşka,
Hasta oldum bu sırda.
Aşktan yoksun nasıl yaşamıştım bunca yıl?
Nasıl görmemiştim aşkı bunca zaman?
Zaman geçti,
Yolcu yoluna gitti.
Duymaz oldum neyi,
Görmez oldum aşkla yanan yüreği.
Vuslat istedim, gönlüme seslendim.
Yokluktan haberle yüreğim delindi;
Acıdan yandım, yapraklarım sarardı;
Dallarım kurudu, birbirine dolandı;
Toprak acımı duydu, sarsıldı çöl oldu.
Divane oldum bu aşkla,
Kaybettim kendimi bu yolda.
Bu güzel dert beni candan etti,
Vuslat özlemim bitti,
Canım Sevgili’ye gitti.
Kayıt Tarihi : 28.4.2011 23:16:00
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
13 Şubat 2008 de 15.00'da 10 numaralı koltukta Turgay Nar'ın yazdığı, Hüseyin Köroğlu'nun yönettiği ve çok yetenekli oyuncuların oynadığı o muhteşem oyunu(Divane Ağaç) izledim. Etkisinden hala çıkamadım, nefes aldıkça da çıkamam artık. Yüreğime sızdı bir kere...
