Divane Şiiri - İrfan Kayagil

Yine çok yalnızım gök kuşağının altında
Sarı, kırmızı, ya da beyaz, hiçbir şey kalmadı aklımda
Kar tanesi gibi kristal,
Güneş haresi gibi sıcak içim.
Sarılarak zamana
Yalnızlığın koynunda,
Çok ama çok üşüyorum.
Oysa ne kadar da nankör
Daha dün söz vermişti bana
Her geçen gün benim arkadaşım olmaya
İnandım sanma yalanlarına,
İnanırmış gibi görünmek hesabıma geldi.
Bütün hatırası zamanın şakaklarımda
Sanki Mariana çukuru yanaklarımda
Parmak izleri gibi kıvrım kıvrım
Bir labirent gibi çıkmaz sokaklar
Zamanın her bir anı, önceden yazılmış.
Bir taş plak gibi benim kaderim,
Bu kader için dönüp duran bir divaneyim.

Ankara, Aralık 2005