Divane Şiiri - Mehmet Sıddık Kaya

Sen gideli bütün gündüzlerim alaca karanlık
Güneş aydınlatmıyor yüzümü,
Katran karası oldu bütün günlerim
Esiri oldum serseri gecelerin
Seni aradım çarmıha gerilmiş bütün duygularımla
Ama sen yoktun, gitmiştin
Gidişinin ardından döktüğüm gözyaşları, celladı oldu okyanusların,
Kutsal bildiğim bütün nehirlerde vaftiz etsem de bedenimi
Yokluğun param parça etti yüreğimi,
Kendi içimde sürgün hayatı yaşasam da karanlıklarda
Bir gün gelirsin umudu var hala.
Şimdi kör kuyulara hapsedilmiş bir divane gibi bana gelmeni bekliyorum.
Biliyorum bir tebessümün bile yeter gecemi aydınlatmaya…