Divana Kalsın Şiiri - Emin Cebe

Henüz gençliğine doymadan daha,
Yeşillendi sevda ovamız bizim.
Ellerimi açıp yalvarmadan Allah’a
Islandı, puslandı havamız bizim.

Ülkü gençliğimin gönül sancısı.
Yürekte küllenmiş ölüm acısı.
Yüzü ak duvaklı gelin bacısı;
Dedi ki: “Nerede yuvamız bizim? ”

Ülkü yolunda çağlayıp çoşanlar;
Kabına sığmayıp, nefsini aşanlar;
Uçmağa vardı en önde koşanlar.
Ruhuna Fatiha duamız bizim.

Ülküdaş girince kara yerlere,
Bittim bıyığından akan terlere.
Ölüm yakışmasa da bu erlere,
Şehittir oğlumuz, paşamız bizim.

Ülkü serap olmuş, aldatır kaçar.
Yaklaştıkça...uzaklaşır el açar.
Uzaklaştıkça yaklaşır gül saçar
Hayalle koşar sevdamız bizim.

Ülkü gelin olmuş, ellere tutsak,
Ilgıt ılgıt esen yellere tutsak,
Pelesenk vurulmuş dillere tutsak.
Esarete isyan kavgamız bizim.

Başbuğun ömrü menzile yetmedi.
Sabrı yüklendi, zevki dert etmedi.
Yeni yetmelerle ocak tütmedi.
Bozuldu töremiz, yasamız bizim.

Harikler erkek kesilirse başa;
Başını vurursun taşlardan taşa.
Bu yolda harcanan genç yaşa.
Karalar bağlasın anamız bizim.

Emin ol, kader kısmet belli oldu.
Yıllar geçip gitti, yaş elli oldu
Tuğrul yetişti, tek teselli oldu.
Ol divana kalsın davamız bizim.

23 Nisan 2002- Bahçelievler/Ankara