Divân-ı Cânân Şiiri - Bahattin Ayhan

seherlerin serinliğinde
lâtif sabâ-yeldalar
saçlarından misk-ü anber kokular taşırlar
ne sevinç, ne hoş
senin aşkından olan ne hoş...

yâr aklımda gözlerin
ve aklım gözlerinde
dudaklarında gülümseme olan güzel;
hafiften mihrap kaşlarını çatarak
ve süzgün tavrınla nazlanarak
o yan bakışının ok ok kirpikleri...
yâr gamzen öyle nazikti ki
hiç hissettirmeden sanatını icra etti.
sen kaşlarını hafiften öyle çatarsın
ben zaten kaşlarında çatılmışım
köle gibi pazar pazar satarsın
günâgün gözlerin için can versem efendim
aman eksik olmasın derdin, artsın
gamzesi ok kaşı yaya bağlı sevdiğim

ey kalem tutan ellerinin beyazlığına
ve yazdığı elif'e, be'ye, ce'ye
kurban olduğum yâr...
senin güzellik kitabında
elif boyunu okudum ilk önce
ve ezberledim hece hece
sonra cümle aşıklar namına
çizdim kalem kalem aşkın mir'atına

kanadını yandırınca mumun alevine
sevgili uğruna can vermek pervaneyi teselli eder
hâl böyle olunca; bir yarısında gecenin
solmaya yüz tutmuş buselere yâr düşer
hayatımı varlığına bölsen hayat çoğalır
bütün varlığımı toplasan
geriye senin aşkın kalır
senin aşkına bu can fedadır..

ey gamzesi ok cânân...

bana sensin ancak gerek
sensiz bu can neme gerek

ey gamzesi ok cânân...

aksın gölgeme ışık
karanlığın bile aydınlığımdan daha aydınlık...