Kalplerinde aşk işaretiyle doğar kimileri... Yeryüzüne gönül indiremez onlar... Hayatı ve insanları anlarlar,hayata ve insanlara merhamet duyarlar,ama hayatın ve onun içindeki insanların yaşadıkları gibi yaşamazlar.
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
Devamını Oku
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
MAVİ YILDIZLI ŞİİRLER ARASINDA GÜZEL BİR DÖRTLÜK (KITA)
Güne gelen kıta’yı ve şairini gönülden kutluyorum.
Önce bir iki husus üzerinde çok kısaca duracağım.
Kıta: Ggenellikle bir dörtlüğe -bir şiirin dörtlüklerinden her birine – kıta deriz. Aslında kıta, genellikle beyitlerden oluşan uzun şiirlerin her bir bendi, hanesi, nefhasıdır (parça).
Mısra sayısına göre isimlendirilen divan şiirlerinin her bir bölümü için de “kıta” terimi kullanılabilir. Dörtlükler, beşlikler için de kullananlar vardır.
Kıta, sadece iki beyitten oluşan şiirlerdir demek çok doğru olmaz.
*
“Ben seni bana bir sen, sana bir ben gibi görmezsem”
Bu dizeyi okuyan arkadaşlarımızın pek çoğu, muhtemeldir ki, bu ne böyle? Bir dizede aynı kelimeler bu kadar çok tekrar edilir mi?
Evet, edilebilir.
Yerli yerinde kullanılırsa buna TEKRİR (yineleme) sanatı denir.
Bu dizede de gayet anlamlı, düşündüren ve güzel kullanılmış.
Bir iki örnek verelim:
“Gözler, gözleri gözleyen gözleri gözler.”
…
Bu yağmur... bu yağmur... bu kıldan ince
Öpüşten yumuşak yağan bu yağmur...
Bu yağmur... bu yağmur... bir gün dinince.
Aynalar yüzümü tanımaz olur.
- Necip Fazıl Kısakürek’ten -
Çok incelikle düşünülmüş, güzel bir anlatımla anlam bütünlüğü kurulmuş, tasavvufi felsefeye uzanan çok hoş ve bir o kadar da anlamlı bir kıta olmuş.
Dil kokmaz.
Aradan yüzyıllar da geçse harcı ve malzemesi dil olan hiçbir eser değerinden kaybetmez ve asla bozulmaz, anlamını yitirmez.
Akıllıca ve nush ile söylenen söz, nasihatini sürdürür.
Değerli Mustafa Tan Beyi, bu güzel kıtası için kutluyorum.
Sevgi ve saygı rüzgârları esenliğiniz olsun.
Hikmet Çiftçi
30 Ocak 2015
“GERÇEK DOSTLAR BİRLİĞİ”
GÜZELSE ŞİİR DİLDE GÜZEL ÖZDE GÜZEL SÖZDE GÜZEL
Güzel dörtlük ama virgüller akışı bozuyor. Bence hiç gerek yok. Tebrikler
Dil kokmaz düşündürücü..Tebrikler.
Şairimiz biz olmakdan yana kullanıyor tercihini ve kalemiyle doğruluyor...harikulade bir anlatım,kutluyorum Sn:Tan.Daimi saygılarımla
harika bir dörtlük olmuş
yüreğine sağlık kutluyorum..
Ben seni benden içe sende benden öte bulmazsam//
Yıldız uyur mehtap uyur gece uyur gün olmaz//
Ben beni senden sayıp kalpte yıkık seti bulmazsam//
İz görülmez göz görülmez öz görülmez söz kokmaz//
Onu senden seni ondan bilince evrenin yasaları bile böyle bir sevdanın karşısında yön değiştirebiliyor...Mevsimlerin renkleri,gidilecek yollar bile görünür hale geliyor..Manasının derinliğine,manaya mana katışına diyecek yok Sn.Tan...Ben de nacizane yine eşlik ettim dizelerinize izniniz oluyor düşüncesiyle....Gönülden kutluyorum ve saygılar sunuyorum...
Anlamlı sözler bence bu şiire devam edin saygılar.
Bu şiir ile ilgili 8 tane yorum bulunmakta