Distopya Şiiri - Ozan Yılmaz Kendirci

El ayak çekildiğinde bu kayıp yerde,
Elimden ayağımdan da kan çekilmekte.
Ne kalbimde devinen bir damla kan,
Ne gözümde bir damla yaş kalmadığında,
Kupkuru bakışlarım aynayı deler, seni arar.
Ben susarken onluk çivi gibi, aynalar ağlar.
***
Mavi bir nefes kadar doğal ve muhteşemdi
Her aynaya baktığımda ardımda görmek seni,
Şimdi aynaların sırrı tutsak, ne sen varsın ne de ben
Aynalar tümden delirmiş, eriyor kederinden.
Avcumda göl yapıyorum, ayna damlalarından,
Seni arıyorum ya orada, yanılsama bu, yalan!
Kanatan cam kırıkları sadece, elimde kalan.
İşte böyle başladı ruhumda, bu soysuz talan,
Sen ağlarken aynalar bile güler sana,mahpussan.
***
Sen gel yine sevdiğim, her görüş günü,
Gözlerinde biriktirerek yaşanmamış her dünü,
İçime çekemediğim tomurcuk kokularınla...
Gel, mezarımı ziyarete gelir gibi olsa da,
Zaten " haram " bize fazlası bu kabir azabında.
Yetmeli bir duayla birkaç sıcak cümle ve sevdan
Belki bu umutları ip yapıp çıkarız burdan
Küllerinden tekrar doğar gibi tabutluklardan.