Dışlanış Şiiri - Bülent Böceci

Öyle dışlıyorsunuz ki insanı,
Öyle farkında olmadan
Fark ettirmeden
Fark ettirmemeye çalışarak
Ama öylesine soğuk ve sert çelik gibi
Dışlıyorsunuz, dışlanıyorsunuz.

Her dışlayışınızda biraz daha,
Hep biraz, biraz dışlanıyorsunuz.
Fark etmeden,
Fark edemeden.

Geç kalmışlığımız, geciktiriyor her şeyi.
Hep ceza kesiliyormuşcasına,
Hep o bakışlarla yargılıyormuşcasına,
Boynunda urgan ile darağacında
Bir insan duruyor.
Gülmüyor, ağlamıyor, düşünmüyor.
Hem düşünse ne çıkar çaresizlikten başka?

Düzen savunuculuğu yapıyorsunuz.
Dışlıyorsunuz, yargılıyorsunuz, cezalandırıyorsunuz.
Arkadaşlıklarınız, aşklarınız, çıkarlarınız…
Öylesine soğuk, öylesine, hep öylesine yapıyorsunuz.

İçlerinden çıkmıyor.
Kinleriniz, fesatlıklarınız, ön yargılarınız
Hep engel oluyor.
Engel, engeliniz, engelimiz nefes alıyor oluşumuz.

Dışlanıyoruz, dışlanıyorum.
Fark etmeden,
Fark ettirilircesine,
Sıcak değil ama soğuk da değil.
İçten içten dışlanıyorum.

Hayattan, insanlardan, insanlıktan..