Dışımdaki Gölgenin Kırık Öyküsü

‘‘Güneş yarın yine doğacak
ve ben yarın yine görmeyeceğim’’
………………..(Kör bir dilenci)

Karanlığın en demlisini
gözlerimde mayaladı hayat
Anam isyan ederken rahmine
Doğuştan kekeme kasabanın çatlaklarına
Işığa dair kelimeler saklardı
(Tuzlu) suluboya manzara resimlere
hep güneş batarken dokunurum
Allah rızası için…

‘‘Bir camii avlusuna bırakılmışım’’

Halen taşırım
sol omzumdaki kırık nazar boncuğunu
Kimseninkine benzemez hayallerim
renksiz sessiz
hep yarım yamalak
kendi tenine küskün
Sahi; bir gün ayağı takılır mı hayatın
anamın avluda bıraktığı gözyaşına?

‘‘Dua etmeği bana duvarlar öğretti’’

Uzaktan da sevmeği bilmeli insan
‘‘Allah sevdiğine kavuştursun! ’’derken
Her seferinde ben duydum
keşkeyi anımsatan iççekişleri
bir de kaldırımlar
taşlarına dualarımın sindiği.

‘‘Def çalmayı kör bakışlarıma konan güvercinler öğretti ’’

Bakır bir tasta umutlarıma maya çaldım
Bağdat semâlarında vurulurken bir kuş
Ellerim öyle uzaktı ki Tanrı’ya
Gözlerim utanmamayı öğretti dilime
Ağzım kireç kuyusu
Günâhlar silkelenir sesimin değdiği yerde

‘‘Sokakta yatmayı mendilim öğretti bana’’

Kutsandım ömrümce
Dualarımın teline paranın sesi dokundu
Buruşukluğunda sakladım rızkımı
paklamak için ellerin kirini
açtığım mendilde
Nabza yakışana teğet soludum yaşamı
Suretimi aramadım vitrinlerde bu yüzden
Asla merak etmedim aynaları

‘‘Güneş yarın yine doğacak
ve ben yarın yine görmeyeceğim’’