Dişil Aynalar Şiiri - Süheyla Altınkaya ...

DİŞİL AYNALAR
Ihlamur kadar kalabalık kadınlar
Gölgelerine sinerken
Göklerden kalınca bir ay
Giyinir,akşamı camdan kalpağıyla.

Dilinde yuvarlanan son güneşi
Toplar,çatıların üstünden
İncecik kızıl yapraklarla.
Cam kadar kırılgan
Çelik kadar sert
Demirden kadınlar.

Paldır küldür botlarla.
Ayaklarının altında ezilen sesleriyle
Ve dillerinin eğesiyle
Kütükten yontar kelimelerini.

Dulkalmış bir ayı
Kemirir bulutlar.
Umutlarını döven deli rüzgar
Cumbaların omurgasına
Damlayan kandan izle düğümlü
Yabanıl bir çığlıkla
Düşer, taşları kırık kaldırımlara
İkinci Nuh Tufanıyla
Yıkanmamış kentlerdir kadınlar.

Bin yıllık kağnıyı
Kederleriyle omuzlayıp
Serilir güneşin altına
Sıkkın bir gök.
Küheylanların alnını
Döver, turuncu trompetler.
Buğday yanığı yüzleriyle
Yeşili kursağında kuruyan
Fırlatılıp bir ceket gibi
Sokağa atılan kadınlar.

Ak bir tel düşer ruhuna
Kemanlara uzanıp
Aşk bakışlarında buzdan heykel
Dudakları koparılmış goncadan.
Konuksuz odalarından
Çıkıp gelmeyi
Kırık bir aynanın önünde
Unutmuş kadınlar.
Süheyla Altinkaya Turan