Komşumuzun o büyük dişi domuzunu
Yetiştirmeyi nasıl becerdiğini Tanrı bilir:
O hinoğlu gizi ne idiyse, gizledi
Aynı şekilde
Büyük dişi domuzunu – kapatılmıştı ahalinin bakışına,
Ödül kurdelesine ve domuz gösterisine.
Fakat bir akşam alacasında sorularımız gezintiye yöneltti bizi;
Fenerle aydınlatılmış ahırların labirentleri arasından,
Domuz ahırının göçmüş kapısının üst sövesinden
Şaşkınlıkla bakmak için:
Tutumlu çocukların kuruşlarını atabileceği
Üstü delikli, gül renkli ve tarlakuşu izli porselen memeli domuz
Değildi bu; bir maydanoz halesi içinde
Birinci sınıf et ve altın renginde çıtır kavrulmuş deri olarak
Yüceltilebilecek,
Sırtı kaşağılanacak toy domuz da değildi bu.
Sıradan ahır avlularının domuzlarından da değildi.
Kir bulaşmış, havayla şişmiş,
Burnunun gemisinde dikeni ve yabani otu ağırca çiğneyen
Hareket halindeki bir dolgun süt fıçısı da değildi, ki hurda karinasını
Etrafını kuşatan, bir batında doğmuş hızlı ayaklı ahmaklar
O pembe memelerden bir yudum için
Ciyaklayarak durdurabilsin. Hayır. Brobdingnag hacmiyle
Siyah gübrede karnı üstü yayılan
Muazzam bir dişi domuzdur bu.
Şişko kösnül gözleri
Düşle örtülü. Hangi kadim domuzluk istemezdi ki
Bu büyük domuz anasına
Bütünüyle sahip olmayı! Şu dişi domuzun kösnüsüne
Apışacak denli enfes, dehşet verici kıllı bir yabandomuzuyla
Çarpışmanın koruluğunda lime lime olmuş
Atsız, miğferli ve göğsü zırhlı
Bir şövalye belirdi hayranlığımızla.
Ne ki, ıslık çaldı bizim çiftçi,
Sonra, kütletti fıçının ensesine şakacı bir yumrukla.
Ve yeşil ağaçlığı kaldırarak
Siperlendi domuz, kuru çamur gibi dökülmeye bıraktı efsaneyi,
Yavaşça, homurtu üstüne
Homurtuyla, titreşen ışıkta yükseldi biçimlendirerek
Muazzam açgözlü
Bir anıtı, ki bu büyük domuz
Mutfak artıklarından oluşan iftarını
Arzulasa da geri çevirmişti ve sınırlama hissetmeyince
Sulu yal tıkınmaya başladı gene
Yedi denizin dalgasıyla ve bütün kıtaların depremiyle.
[1957]
Sylvia Plath (1932-1963, ABD)
Çeviren: İsmail Haydar Aksoy
Kayıt Tarihi : 24.11.2008 07:12:00
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Sow by Sylvia Plath God knows how our neighbor managed to breed His great sow: Whatever his shrewd secret, he kept it hid In the same way He kept the sow - impounded from public stare, Prize ribbon and pig show. But one dusk our questions commended us to a tour Through his lantern-lit Maze of barns to the lintel of the sunk sty door To gape at it: This was no rose-and-larkspurred china suckling With a penny slot For thrift children, nor dolt pig ripe for heckling, About to be Glorified for prime flesh and golden crackling In a parsley halo; Nor even one of the common barnyard sows, Mire-smirched, blowzy, Maunching thistle and knotweed on her snout-cruise- Bloat tun of milk On the move, hedged by a litter of feat-foot ninnies Shrilling her hulk To halt for a swig at the pink teats. No. This vast Brobdingnag bulk Of a sow lounged belly-bedded on that black compost, Fat-rutted eyes Dream-filmed. What a vision of ancient hoghood must Thus wholly engross The great grandam! - our marvel blazoned a knight, Helmed, in cuirass, Unhorsed and shredded in the grove of combat By a grisly-bristled Boar, fabulous enough to straddle that sow's heat. But our farmer whistled, Then, with a jocular fist thwacked the barrel nape, And the green-copse-castled Pig hove, letting legend like dried mud drop, Slowly, grunt On grunt, up in the flickering light to shape A monument Prodigious in gluttonies as that hog whose want Made lean Lent Of kitchen slops and, stomaching no constraint, Proceeded to swill The seven troughed seas and every earthquaking continent. [1957]
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!