Körkütük sağır Şiiri - Dağlar Özügüç

Dışarısı soğuk yüreğim yorgun
Fikrim bulanık aklım karışık
Gördüğüm tüm yüzler donuk
Bana gelen butün sesler buruk
Seni yazdığım sayfalar yırtık
Ya da solgun ve kırışık

Sis bulutu kapladı sığındığım tüm fotografları
Ne yazık ki yaşadıklarımın bir önemi kalmadı
Bize bizim inaçsızlığımız dert oldu
Yaşanan herşey yalan oldu
Doğrusu artık tüm olanları unutmaktır
Yüreğimin sesini dinleyip
Nereye derse oraya çekip gitmektir

Buz gibi soğuk bir kış akşamında
Kulübemin buğlu penceresinden
Solgun ışıkları ağır ağır süzülen
Sıcak sobanın dertli ateşinde
Yakmalıyım aşkımızdan kalan son umutları
Bitirmeliyim senden geriye kalanları
Ahım bile sende kalmamalı

Umarım bir gün bir yerde kapın çalınır
Kapanmayan bu hesap mutlaka açılır
Acımasızca yıkıp yok ettiğin
O yılgın ve biçare hayatların
Hesabı senden tek tek sorulur

Sevda yolunda hep hüsrana uğrar
Umudunu yitip biçare kalanlar
Sevipte karşılık alamazlar
Benim gibi
Romantik sevda budalası garibanlar

Sokaktan bir hamal geçiyor yükü ağır
Ağzında kesik kesik tüttürdüğü cigarası
Kafasında gelecek korkusu var
Gelecek garibanlara hep yabancıdır
Hemde körkütük sağır