Dışarıda Kaldım... Şiiri - Kazım Başekmekçi

Küçücük bir kalpti taşıdığım.
Dünyaya gözlerimi açtığımda
İlk önce ana sütüne,
Sonra, dedemin boyalı yumurtalarına çarpardı.
Küçük köpeğim öldüğünde oturup ağlamıştım.
Ve birileri iyi yürekli çocuk dediler bana.
Benim de bir yüreğim vardı artık.
İşte o yüreğin içine
Annemi koydum
bir ana sıcaklığında…
Ve babamın kimseye belli etmeden sevmelerini.
Babaannemin okul harçlıkları verişini
Kumbarama koyar gibi koydum damıta damıta.
Dedemin cömertliğini ve sevimli yüzünü de...
Çocukluk aşkımı koydum,
kalemimin ucuyla kanata kanata…
Ve yüzünde tebeşir tozuyla öğretmenimi.
Yakamdan kurdelamı söküp verdiğim Veysel’in sevincini.
Kader yolcusuyuz dediğim,
arkadaşlarımı ve kardeşlerimi koydum.
Sonra, adını doğmadan koyduğum Umudumu…
Ve elma yanaklı kızımı…
Öğrencilerimi koydum,
Kırçiçekleriyle ile süslü bahçeler düşleyerek.
Ülkemi koydum, bir orman kardeşliğinde
Adını dilimden düşürmediğim,
özgürlük türküleri söyleyerek.
Kenar mahalle çocuklarının ezilmişliğini koydum.
Yarınların kenarını süsleyerek.
Sonra sen çıktın karşıma,
Yer varmış gibi…
Seni de yüreğimin başucuna koydum.
Bir gönül büyüttüm kendi dünyamda.
Ne varsa koydum…
BEN DIŞARIDA KALDIM…