Dışarda Kar Şiiri - Sezer Melek

Dışarda inceden yağan kar geldi aklına adamın...
perdeyi araladı ve sildi elinin tersiyle camın buğusunu.
kısarak gözlerini baktı dışaraya.
manzara eski yunanda oynanan bir tragedya gibiydi.
dışarda kar, ruhunda yar...
bitmez bir çile gibi izledi kendi silüyetini camın karşısında.
dışarda kar, yüreğinde yar...
bu güne kadar hayatında iz bırakmış herkes sahnedeydi.
başrollerde ise hep o kadın vardı.
derin derin iç çekti adam,
kalp atışları onu ilk gördüğündeki gibi hızla atıyordu tekrar.
dolu dolu gözlerle izlemeye koyuldu yarini.
bir tepe de hayal etti saçlarını rüzgar savururken yarinin.
ipek gibi mis kokan saçları batıyordu yüreğine adamın.
zehirli bir hançer gibi esen yelde biraz daha zehirliyordu ruhunu.
ne acıdan vazgeçmek vardı serde,
ne de dönmek bu sevdadan.
nedamet duyulan zamandan anılar ilaç oluyordu yaralara.
ve susmuyordu yüreği hiç,
yenilmiyordu korkulara.
gideceğini bile bile yine sevdi adam.
adam gibi sevdi kadını,
yüreği kocaman.
dev gibi aşkının kölesi olmuş zindanında,
paslı demirlerin ardına zincirledi kaderi adamı.
bastığı taşlar kadar soğuktu yüreği kadının.
nafile sevdalardan son bir dem vurdu yüreği,
yalnızlığa müebbet.
daha da müptela olmadan acılara,
son kez baktı adam camdan...
dışarda kar, özlemlerinde yar...
ve kapandı perde,
dışarda kar, yüreğinde yar...