Dışarda bıraktığım sevenlerime üzülüyorum

Kendime hiç üzülmüyorum
Parmaklıklar ardında durmak
Dört duvar arasına atılmak
Farelerle yaşamak üzmüyor beni

Babamın hayalleri vardı
Oğlu okuyup adam olacaktı
Duydum ki başı önde gezermiş
Anarşist diyorlarmış benim için
Babamı üzüyorlarmış dışarıda
Ben içeride ona üzülüyorum

Anneme üzülüyorum.
Çıkmıyormuş artık evden
Konu komşu sorunca meraktan
Nerede oğlun sorusunu
Boğazında düğümleniyormuş sözcükler
Gözleri kan çanağına dönmüş
Ardımdan gözyaşı dökmekten
Annemin gözyaşlarına üzülüyorum.

Sol yanımda bir sızı
Sevdiğimin gözyaşları süzülür yüreğime
Babası kilitlemiş bir odaya
Gelmesin görüşlerime diye
Geçen gün geldi yanıma
Senden kızıma yar olmaz dedi
Çekip gitti kin dolu gözleriyle
Kızı da vermiş yaban ellere
Düşecekmişim kızının yakasından
Yakadan düşmek kolayda
Nasıl düşerim gönül yatağından
Bileğime geçirilen kelepçe
Boynuma dolanmış
Konuşmaz yemez olmuş sevgilim
Ben sevdiğime üzülüyorum.

Elime silah almadım daha
Bir karınca bile incitmedim
Kimsenin malına el uzatmadım
Kimselerin namusuna göz dikmedim
Demokrat ülkemin topraklarında
Düşüncelerimi söyledim
Hemen bir mahkeme kurdular
Beni parmaklıklar ardına yolladır.
Ben içerde kalışıma değil
Dışarda bıraktığım sevenlerime üzülüyorum