Dış kapı ( deneme) Şiiri - Necdet Arslan

Derken ışık yavaş yavaş çekilip yerini karanlığa bıraktı. Gözüme tekinsiz görünmeye başlayan bu evi terk edebilecek miyim, bilmiyorum.
Bir zamanlar güneşin oynaşmaları açık pencereden içeri taşmakla kalmaz duvarlara yansırdı. Oyalanırdım bir süre o ışık oyunlarıyla.
Sadece yıllardır oturduğum bu ev mi soluyor,diyorum kendime. Şimdi sahipsiz ölülerden ayrıksı olmayan bu evde alışık olduğum o kahkahaları ,karşı sırtlara vurup yankısı geri dönen şarkıları ,arka bahçesinin bir köşesinde kendine küs fırından gelen ekşi ekmek kokularını arıyorum.
Benden başka kimseciklerin nefesi yok bu odalarda .Pul pul dökülüyor duvarlardan boyalar…
Kökünün tutunduğu toprağı bir güzel eşeleyip gübrelememe karşın artık,üst katına doğru tırmanmıyor asma dalları. Bir zamanlar balkondan kollarımızı uzatır baharın ilk yapraklarını toplardık.
Evdekilerin bir kısmı yavaş yavaş eksilince bana da yol göründü.
Oysa ne güzel anılar biriktirmiştim ilk gençlik yıllarımda.
Ya oraya değgin öykülerim?
Geçenlerde birkaç arkadaşla oturmuş söyleşiyorduk. Bahçemizin köşesinden ana yola çapraz yapışan patikada belli belirsiz gözüme ilişti. Adımlarından tanıdım onu. Yüzünü göremedim. Zaten yirmi metre ilerideki evin avlu kapısından dalıp kayboldu.
Zamanı geri sarmakla meşgulken birden irkilerek kendime geldim.
-İnsanız ; böyle donabiliyoruz ortalık döklümdöşek çiçek böcekken, dediğini duydum arkadaşımın.
Gecenin sabaha yürümek için yola çıktığı bu saatlerde ufacık insanların birbirine komşu evlerinde hangi yaşamlar vardı acaba.
Kulağım dış kapıda. O gelecek elinde bir kase çorbayla. Sanki elim eline değecek...
Zaten bahçeyi ayrık otları sardı.İçinde ufarak balıkların gövde gösterisi yaptığı havuzun fıskıyesi boynunu bükmüş. Balkondaki çamaşır ipinin yerinde yeller esiyor.
Gözüme tekinsiz görünmeye başlayan bu evi -yarından tezi yok- terk edeceğim…