Diriltmek Şiiri - Bekir Mutlu Gökçesu

Uyuyup uyandım hep duvarlar...
Bir ışık, bir gölge düşmez odama
Kıpırdamaz bir ağaç ve bir kuş da
Bir göz gökyüzü bulunmaz arayınca...
Bilmezmişim gibi rengini meraklanırım
Perdelerde sımsıkı kapalı ya...

Geceler nerede başlıyordu?
Ve nerede kavuşuyordu güne?
Yaşadığım halde saniyesi saniyesine
Karışıp gidiyor aklım sayıklamalarımın nöbetine
Hastayım, takatim yok renkleri değiştirmeye...

Uyuyup uyanıyorum yine duvarlar...
Gün ışığından uzak düştüm doğmamışım gibi daha
Bu yüzden belki de sancılanıyor bana bir kadın rüyalarımda
Titriyor dudakları, zorlanıyor münferit bir gayretle beni diriltmeye
Ruhum ne kadar da aç hala şefkate ve bir kadın çok başka bir şey
Her şeyden başka bence...
Onu yaşıyorum, kendimi yaşıyorum, hissediyorum, izliyorum hayretle
Üşüyor içimiz, ellerimiz, boncuk, boncuk terler alınlarımızda
Kabus da değil aslında fakat büzülmüşüm yatağımda
Bu kez farklı geçen seferden, ağlamayacağım, eğer başarırsa...