Dirilişin Çağrısı Son Secde

Sus!
Çünkü söz tükendi artık.
Zaman, kelâmın arkasında
bir secde bekler.

Ay doğmaz oldu şehirlerin üstüne,
minareler yorgun,
müezzin sustu.
Ama bir çağrı var hâlâ
toprağın en derin yerinde—
bir secdeye davet eden.

Ey yorgun ümmet!
Bütün yollar tükendi sanma,
çünkü hâlâ secde var
ve secdede diriliş.

Alnın yere değdiği an
gökyüzü senin olur.
Ve Rabbinle konuşan kalp,
çağın bütün karanlığını
bir nefeste siler.

Hatırla!
Ashab-ı Kehf,
bir secdeyle sustu putları.
Bilal,
bir secdeyle deldi taşın altını.
Ve sen,
bu çağın Bilal’i ol!
Son secden
ilk dirilişin olsun.

Kalk!
Secdeyle gelen fısıltıyı duy.
Rüzgârın,
gecenin ve gözyaşının dilini çöz.
Bir ümmetin uyanışı
senin alnında yazılı.

Gözlerin bir ayet gibi dolsun,
ve her damla
bir milleti yıkasın.
Zira bu ümmet,
gözyaşıyla dirilir—
secdeyle büyür
ve vahyin gölgesinde
yeniden ayağa kalkar…