Diriliş Sancağını Taşıyanlar

Yıkımların ortasında
bir sancak yükselir,
rüzgârı suskunluk,
gölgesi secde…

Onlar ki konuşmaz;
çünkü kelâm,
onların adımlarında dile gelir.
Bir ümmetin
küller altındaki kalbidir onlar—
yanar ama tükenmez,
susar ama sönmez.

Taşlara yazılmış ilk duadan
son yakarışa kadar yürürler,
ellerinde vakti gelmemiş bir ayet,
gözlerinde kıyamete aç bir seher…

Söz değil,
sükûtla kurulur cümleleri.
Aşkla taşır yüklerini:
Yetimin gülüşünü,
şehidin son bakışını,
Kur’an’dan düşen
bir harfi bile yere değdirmeden…

Onlar,
Hira’nın gölgesinde doğmuşlardır.
Bir nebi hatırası gibi
sessizce geçerler aramızdan
ve bilirler:
her sancak,
önce göğse iner
sonra semaya yükselir.

Ey kalbi hâlâ diri olan,
bu çağın uykusunda uyanık duran insan!
Sen de bil:
Diriliş,
bir sancakla başlamaz,
sancağı taşıyanla başlar.

Ve o sancak,
ancak secdeyle yıkanmış ellerle
göğe yükselir.
Ancak kelâmın gölgesinde yürüyenler
taşıyabilir onu…