Diriliş Paradoksu Şiiri - Eralp Uslu

Silahsızım.
Bunca düşmana karşı sadece ruhumu siper edebilirim ki
En büyük düşman benim.
Ruhuma huzur veren müziklerin
ezgilerinden mahrum kaldığım an bilin ki!
Bir toprağımı daha teslim edeceğim.

Hudutsuz topraklarım var oysa
ve düşman doymayacak.
Şu koskoca dünyamda hâlâ göremedim bir Havva,
yerden fışkıran hiçbir suya şahit olmadım.
Aşksız ve tanrısızım.

Bütün bu efsaneler,
Efsaneye göre kendisi Kâbil soyundan olan,
topraklarım üzerinde dilediğince tasarruf edebilen
bir insan tarafından anlatıldı,

Kâbil soyunun kibir ve açlığıyla,
sonu gelmez topraklarımda
nefsini öldürdüğü vakit geldiğinde,
mezarım için toprağım kazılacak.

Sonsuzluğumda,
kendi sonsuzluğunu,
bir yanılsama sonucu sonlandırdığını sanacak.

Bu karamsar ve şiddete meyilli insan,
kansız devrim hayallerimin filizlerini
kocaman panzerlerle ezecek.
Hayallerimin başarıya açılan kapısına uzanan elim
koparıldığı yerden tekrar bitmeyecek.

Çolak bir devrimci olarak
hükmümü yaymaya devam edeceğim
çorak topraklarıma.
Sonsuzluğum ve hayallerim harmanlandığında
devasa bir ışık parlayacak,
saniyeler içinde güneşin pırıltıları
boğucu toz bulutlarıyla örtülecek.

Yüce bir Azrail,
kapkara kukuletasına bürünüp,
topraklarım üzerinde
kana ve toprağa bulanmış tırpanıyla boy gösterecek.
Ruhumun beşeriyete dair her bir unsuru yok olacak.

Karanlık cehennemle buluştuğunda,
kıyamet silüeti Azrail'in liderliğinde
ak kubbemi tamamen örttüğünde,
saplayacağım sivri uçlu mızrağımı bu perdeye.

Kıyameti yarıp geçen mızrağım
ak kubbemi çatırdattığı an,
gagamı kainatın başladığı yere uzatacağım.
Bir kez daha sonsuzlukta iç çekip,
bana can verecek nefesi arayacağım.