Diriliş (6...10) Şiiri - Enes Ateş

VI

dökülen yaprakları benden soruyorlar
oysa ben ayağımı hiç göğe değdirmedim
üfül üfül esen rüzgarı seğirtemedim
sızısını duyamadım yitik kahramanların
her karda ağladığım içindir yalınayak
bir gazel dokunuyor, yüzümü döndüremem

VII

bana aynalardaki türküyü söylemeyin
sormasınlar adımı okul sıralarında
ben gümrah gümrah akan bir nehir istiyorum

hüzün çağı yitiğini bende bulduysa ne gam!
ozanlar mızrabını inletmeden duramaz
ney gelir, neyzen gelir kurulur da yanıma
ben yanlış bir türküyüm, notalarım yaramaz

VIII

kısrakla küheylanı bir kefeye koyanı
ben alır incitirim, gülüşüm serttir benim
karanlığı içime ayıltmışsam ne çıkar
sormasınlar adımı tavan aralarında
kaybolup gidenleri bana bağlamasınlar

alemi mihnet sarmış, oysa ben tutukluyum
benim tutuk defterim cihanın ellerinde
ne vakit coğrafyayı aşar da bir kahraman
menziller ötesinde kalan ruhumu yıkar
o zaman gülüşümü kimseye doğrultamam...

IX

yeşeren çiçekleri içimin cini gördü
çün bahar ebedidir, dostluğumuz var ise
gümrah ırmaklarıma bağlanmalıdır hayat

rüzgarı otağımın sedirine kurmuşsam
çölleri aşıp gelen o kahraman benmişim
zamanı yırtıp gelen yeni zaman benmişim
kısrağı durdururum, o küheylan benmişim
tutuk evi tutsakmış, baş gardiyan benmişim

X

ne de güzel yalvarıyor çocuklar
kaldırımları yutmak caddelerde ne güzel

sesimi içim duyar bir şiir akşamıdır
atılan her adımı geceye saplamışım
sorulan her adımı çocuklara tutturdum

ben ne güzel türküyüm ömrümün sularında
aslan asaletini sır tutar yularında
bana sır gibi gelen şiiri dillemişim

sorulamam soramam, hesabı geçmiş günün;
günü gelen hesabı vermeye doğru yönüm...