Diriliş Şiiri - Akif Doğrul

“Diriliş Üstadına…”
Bir özgürlük yolu savaşçısı,
Bir gurbet treninin numarasız yolcusuyum
Farklı bir ses olmak için robotlaşmış insanlığa
Ötelerden gelen çağlar üstü bir terennümdeyim.

Ben bir muhalifim uslanmaz derecede
Aykırı duruşların heykelleşmiş kalıbı.
Dilimde zehir zemberek bir söylemle geleceğim
Beni arayacak sokağa bırakılan çocuklar
Ve benden umudunu kesecek karanlıklar

Ben vatanımın ve insanlığın tek umudu
Bütün diğerlerine mesafeli yaklaşıp
Diriliş neslinin bir eri olacağım
Bu sesim duyulur ki cehennem kuyusundan
Cennete giden de kurtulamaz elimden

Bir ikbal vaat edemem bu aşağılık dünyada
Fakat cenneti insanlığa unutturacağım
Mücadele ederken adaletle hak için
Köksüz palavralardan bahsetmeyeceğim

Kerametim kendimden menkul olmayacak
Hak adına hüküm vermek de değil vazifem
Ben topyekûn diriliş feryadını haykırırken
Uyuyan insanlık buna uyanacak.
Restorasyon değil niyetim
Ölüleri diriltmek.
14.06.2006;Bilecik