Dirilir ve Der Elbet

Sokaklardan gözlerime inen hüzün yokuşu,
Dinle, zoruma giden ihanet örtülüyor; sonsuz, dinmez bir kinle,
Toprağıma çökmüş namus yoksunu alçakların kokusu,
İçten gelir haysiyet, namus vatandır,
Ruhuma diriliği katandır,
Ait olduğum korkaklık korkusu,
Şimdi varlığımın tabanından akıyor huşu,
Yetim bebeğimin de ellerinden, bayrağımda allanan umutla uyanır mı kurtuluşun anka kuşu?
Anlatıyorum;
sonsuzlukta şahlanan şehadet ateşine,
Köylerimde, şehirlerimde düşmanın bastığı yerlerin bataklığa döndüğünü,
Ve her adımda oraya gömüldüğünü;
Çocuklarımın güzel gülüşlerinin,
Gençlerimin hür atan kalbinin söndüğünü,
Hainlerin nefeslerinin kokusu ile,
Sislenen, eskiden ışıklı geleceğimiz gibi,
Akın akın ihanetle, zalimce sömürüldüğünü...
Anlatıyorum,
Bitmek bilmez yoklukta evine ekmek götüremeyen babaların saçlarının ağardığı bu çağı,
Yine de çetin anaların sütünden gelen, ırkımın yılmaz sağlamlığı
Ve çocukların yaşları,
Kurutmaz mı bu korkunç bataklığı?

Akşam güneşiyle hançer gibi saplanır yüreğime kör gökyüzü,
Ve hınçla dolar kulaklarıma şamanımın göğe yükselen türküsü,
Bu korku ağır derttir ruhumun kefesine,
Ah, benim savaş meydanındaki bahadır kadınım,
Nasıl hapsedilir soysuz namertlerin kafesine?
O vakit güneşi karartmaz mı gülmez yüzü?

Kapandığında; memleketimde keskin bakışıyla düşman ezen, onurlu bir çift şahin göz,
Soyumun acısıdır hane dağlayan bu şahi köz.
Dinle beni altın güneş, dinle ana yurdum,
Dinle, sana kanım feda,
Sonsuza dalgalanır bak kızıl elma,
Milletimin yası dağılır ağıt ağıt,
Damarlarımdaki kudret,
Dirilir ve der elbet, "Bu karanlığı dağıt!"