Diriler Benim Yükümü Sırtlanamazlar

Diriler benim yükümü sırtlanamazlar
çünkü ölümdür kemiklerime mıhlanan benim
saçlarım tarazlanmıș güneşe kefendir
köklerimse kimliğime yazılmış
bir kırlangıcın bakışlarında
bir zamanlar
kümbetlerin yokuşların üzerinde gezinirdim
yüreğime doğru ölgün bir aşkı kovalayarak
bir merhaba derdim dünyaya bir merhaba
yüreğim ağzıma bile gelmezdi
avuçlarım birer mihrap olmasa
diriler benim yükümü
işte bu yüzden sırtlanamazlar
oysa bilmek isterdim nedir sözlerin ilki
nedir o dilin buklesinden dökülen ki
șehrin zifiri korkusunu göz çukurlarımdan kazıyan tabutum
bir şiirin satırlarında ilerliyor
ve nokta nokta kayboluyor
sözcük omuzları üstünde
geçmiş zamanın kollarında uyukluyor başım
bir derin nefes ve avluda bir gizem
kendime getiriyor sessiz günahlarımı
damarlarımda geceleyen ıslık sesleriyle
toplaștığı vakit yüreğime giren kanım
bir hatırlatma dokunuyor inançlarıma
ve rüyalarım yüreğimle yüzleştiği zaman
fikirlerime değin çeliğin kokusunu duyuyorum
duruyorum kulluğumun cenaze namazlarına
nedir gölgemin rahminde dünyaya gelen ecza
soluğu çürük kelimelerle çalkanmıș çocuğa dikilmiş, binlerce yılın putları yerine
fabrika bacaları ve künyesindeki imza!